Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Καμπανακι απο τον ΟΗΕ για το Κεντρο Λαθρομεταναστων Λεσβου
Απο το ASSOCIATED PRESS 28/8/2009
"The United Nations refugee agency says it is “alarmed” at the conditions at a Greek detention center where hundreds of illegal immigrants are being held, including scores of children. The United Nations High Commissioner for Refugees said Friday that 200 unaccompanied children were among 850 people detained on Lesbos island in the eastern Aegean Sea. It also said many of the 50 babies there had illnesses “related to the cramped and unsanitary conditions of the center.” The agency has urged Greece, which faces a major illegal immigration problem, to overhaul its asylum system."
σ.σ: Αλλη μια διεθνης καταδικη για τη χωρα μας. Οι εικονες που ειδαμε με τους λαθρομεταναστες στοιβαγμενους σαν σακια απο πατατες μεσα σε μια αιθουσα χωρις κανενα κανονα υγιεινης να τηρειται, με αρρωστους χωρις καμια ιατροφαρμακευτικη βοηθεια και μικρα παιδια στην αγκαλια των μαναδων τους, καθε αλλο παρα τιμουν την χωρα του "πολιτισμου" και της "δημοκρατιας". Εκτος αν αυτες ειναι εννοιες που θυμομαστε μονο σε εθνικες επετειους...Οσο παρατηρουνται αυτα τα φαινομενα, εμεις οι νεοελληνες θα πρεπει να ντρεπομαστε. Μη ξεχναμε εξ αλλου οτι εχουμε ζησει στο πετσι μας τη μεταναστευση...
"The United Nations refugee agency says it is “alarmed” at the conditions at a Greek detention center where hundreds of illegal immigrants are being held, including scores of children. The United Nations High Commissioner for Refugees said Friday that 200 unaccompanied children were among 850 people detained on Lesbos island in the eastern Aegean Sea. It also said many of the 50 babies there had illnesses “related to the cramped and unsanitary conditions of the center.” The agency has urged Greece, which faces a major illegal immigration problem, to overhaul its asylum system."
σ.σ: Αλλη μια διεθνης καταδικη για τη χωρα μας. Οι εικονες που ειδαμε με τους λαθρομεταναστες στοιβαγμενους σαν σακια απο πατατες μεσα σε μια αιθουσα χωρις κανενα κανονα υγιεινης να τηρειται, με αρρωστους χωρις καμια ιατροφαρμακευτικη βοηθεια και μικρα παιδια στην αγκαλια των μαναδων τους, καθε αλλο παρα τιμουν την χωρα του "πολιτισμου" και της "δημοκρατιας". Εκτος αν αυτες ειναι εννοιες που θυμομαστε μονο σε εθνικες επετειους...Οσο παρατηρουνται αυτα τα φαινομενα, εμεις οι νεοελληνες θα πρεπει να ντρεπομαστε. Μη ξεχναμε εξ αλλου οτι εχουμε ζησει στο πετσι μας τη μεταναστευση...
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Το ΠΑΣΟΚ δίπλα στον Θ. Ηλιόπουλο
από press-gr
Σήμερα το πρωί μια ομάδα μελών του ΠΑΣΟΚ, αποτελούμενη από τους Άρη Μουσιώνη, π. βουλευτή Σερρών και γιατρό, Θέμη Τζήμα, μέλος ΝΕ ΠΑΣΟΚ Α' Θεσσαλονίκης και δικηγόρο και Θανάση Νησιώτη, μέλος του πειθαρχικού συμβουλίου του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου και γιατρό, επισκέφθηκαν στο Νοσοκομείο των Φυλακών Κορυδαλλού τον απεργό πείνας Θ. Ηλιόπουλο.
Ο Ηλιόπουλος που εδώ και 43 ημέρες πραγματοποιεί απεργία πείνας εχθές μεταφέρθηκε στο Αττικό νοσοκομείο από το οποίο επέστρεψε πίσω στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού, με περίεργες μεθοδεύσεις. Χαρακτηριστικά, το έγγραφο της επιστροφής του στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού είναι ανυπόγραφο.Η ομάδα των μελών του ΠΑΣΟΚ τον συνάντησε στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, όπου οι υποδομές είναι επειικώς απαράδεκτες και δεν αντιστοιχούν ούτε σε αυτές κέντρου υγείας.
Το σημαντικό είναι ότι ο Θοδωρής αντέχει ακόμα. Δύο φράσεις του είναι ίσως οι σημαντικότερες: ότι αυτοί που τον κρατάνε στη φυλακή δεν ξέρουν με ποιον έμπλεξαν, εννοώντας το πόσο αποφασισμένος είναι να δώσει τον αγώνα του μέχρι τέλους. Και δεύτερον, ότι θα φύγει με ψηλά το κεφάλι εάν χρειαστεί.Οι δύο γιατροί τον εξέτασαν και συμφώνησαν με το γιατρό των φυλακών στο ότι πλέον κάθε ώρα που περνάει κινδυνεύει με μη αναστρέψιμες βλάβες της υγείας του.Τα μέλη της ομάδας, του εξέφρασαν την απόλυτη συμπαράστασή τους για τον αγώνα του, έως την απελευθέρωσή του.
Μαζί με το Θοδωρή άλλωστε, χιλιάδες ακόμα πολίτες παραμένουν φυλακισμένοι χωρίς να έχουν καταδικαστεί, εξαιτίας της κατάχρησης του θεσμού της προφυλάκισης, γεγονός που αποτελεί στίγμα για τη δημοκρατία μας και το δικαιικό μας πολιτισμό.
Λίγες ώρες μετά μεταφέρθηκε πάλι ο Θ.Ηλιόπουλος, αυτή τη φορά στο Θριάσιο Νοσοκομείο στην Ελευσίνα.
Σήμερα το πρωί μια ομάδα μελών του ΠΑΣΟΚ, αποτελούμενη από τους Άρη Μουσιώνη, π. βουλευτή Σερρών και γιατρό, Θέμη Τζήμα, μέλος ΝΕ ΠΑΣΟΚ Α' Θεσσαλονίκης και δικηγόρο και Θανάση Νησιώτη, μέλος του πειθαρχικού συμβουλίου του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου και γιατρό, επισκέφθηκαν στο Νοσοκομείο των Φυλακών Κορυδαλλού τον απεργό πείνας Θ. Ηλιόπουλο.
Ο Ηλιόπουλος που εδώ και 43 ημέρες πραγματοποιεί απεργία πείνας εχθές μεταφέρθηκε στο Αττικό νοσοκομείο από το οποίο επέστρεψε πίσω στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού, με περίεργες μεθοδεύσεις. Χαρακτηριστικά, το έγγραφο της επιστροφής του στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού είναι ανυπόγραφο.Η ομάδα των μελών του ΠΑΣΟΚ τον συνάντησε στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, όπου οι υποδομές είναι επειικώς απαράδεκτες και δεν αντιστοιχούν ούτε σε αυτές κέντρου υγείας.
Το σημαντικό είναι ότι ο Θοδωρής αντέχει ακόμα. Δύο φράσεις του είναι ίσως οι σημαντικότερες: ότι αυτοί που τον κρατάνε στη φυλακή δεν ξέρουν με ποιον έμπλεξαν, εννοώντας το πόσο αποφασισμένος είναι να δώσει τον αγώνα του μέχρι τέλους. Και δεύτερον, ότι θα φύγει με ψηλά το κεφάλι εάν χρειαστεί.Οι δύο γιατροί τον εξέτασαν και συμφώνησαν με το γιατρό των φυλακών στο ότι πλέον κάθε ώρα που περνάει κινδυνεύει με μη αναστρέψιμες βλάβες της υγείας του.Τα μέλη της ομάδας, του εξέφρασαν την απόλυτη συμπαράστασή τους για τον αγώνα του, έως την απελευθέρωσή του.
Μαζί με το Θοδωρή άλλωστε, χιλιάδες ακόμα πολίτες παραμένουν φυλακισμένοι χωρίς να έχουν καταδικαστεί, εξαιτίας της κατάχρησης του θεσμού της προφυλάκισης, γεγονός που αποτελεί στίγμα για τη δημοκρατία μας και το δικαιικό μας πολιτισμό.
Λίγες ώρες μετά μεταφέρθηκε πάλι ο Θ.Ηλιόπουλος, αυτή τη φορά στο Θριάσιο Νοσοκομείο στην Ελευσίνα.
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009
The challenge of turning malcontents into (sensible) militants
από τον Economist
WHEN George Papandreou, the Greek opposition leader and president of the Socialist International—a global association of centre-left parties—convened the latest of his summer talkfests on the shores of the Aegean, the mood was upbeat. Veterans of the annual gathering said it was the cheeriest they could recall.
But the reasons for the optimism blowing in the pine-scented air were mainly local: after struggling for several years to rally discontent with Greece’s ruling conservatives, Mr Papandreou is now doing well in the opinion polls. He has a good chance, some time over the next year, of becoming prime minister, following in the trail of his liberal grandfather and firebrand father.
Ségolène Royal, the French vice-president of the Socialist International (SI), also came to the Aegean with a success story of sorts, but it too was on a small scale. In the region of Poitou-Charentes, which she runs, the problem of voter apathy is being solved, she insisted, with newfangled experiments in grassroots democracy: for example, “citizens’ juries” chosen by lot to monitor the work of local officials.
If the talk turned to town-hall matters, that was partly because, nationally, this is a bad moment for Ms Royal, whose party is in chaos. The picture is hardly more cheerful for much of Europe’s moderate left, whether in power or in opposition. With the exception of Greece, the European elections in June were a disaster for social democratic parties. From France to Austria, centre-leftists failed to harness dislike of conservative incumbents. There was a swing against ruling socialists from Bulgaria (where they were ousted from national power in July) to Britain (whose prime minister, Gordon Brown, looks irredeemably unpopular). In Spain supporters of the ruling socialists tried hard to convince people that they were as upset as anybody about unemployment of nearly 20%, but voters still nudged to the right.
Elsewhere in the world, the picture is more mixed. But in almost every democracy, politicians who style themselves progressive face a common set of problems, to do with shrinking treasuries, looming environmental challenges, general pessimism and the resurgence of nationalism.
There is a paradox here. In many ways, the centre-left should be making hay. Whatever problems he may face at home, Barack Obama has emboldened critics of the status quo—and made life harder for purist conservatives—across the world. Mr Obama has given heart to those who argue that democracy (as opposed to street protests or violence) can produce real change; and helped those on the left who still say that America, for all its recent flaws, can be a guarantor of democracy and freedom.
Meanwhile the banking crisis and the global downturn have been seized on by the Cassandras (many of them worthy centre-leftists) who said, even at the height of the boom, that global capitalism might become an uncontrollable monster.
But many voters seem unconvinced by the efforts of the centre-left to cash in with told-you-so talk. In some cases, that is because the right has stolen their clothes by launching economic rescue packages, and joining the denunciation of wild “Anglo-Saxon” capitalism. France’s conservative president, Nicolas Sarkozy, for one, has borrowed personnel as well as rhetoric and ideas from the left.
In several countries the centre-right has held together with a judicious mixture of talk about tough border controls and promises of economic regeneration. “They sound just a little bit harder on immigration and voters get the hint,” says Charles Grant of the Centre for European Reform, a think-tank. The centre-left, by contrast, has haemorrhaged votes, as malcontents drift to various extremes, or into apathy.
A Marxist moment
Indeed, if any group has been making told-you-so arguments with success, it is the radical foes of the system, including Marxists, who denounce their more cautious comrades for being complicit in the capitalist order. In Germany, for example, the far-left vote held up better than that of parties nearer the middle—though some thought it would do better still.
AFP In the pink: Papandreou and Royal
Admittedly, some of the travails of the European centre-left reflect problems that are peculiar to the old continent. Under parties of any stripe, Europe’s relative weight in the world economy would be doomed to decline—along with its ability to fund welfare programmes whose roots go back to post-1945 reconstruction and the ideological contests of the cold war.
Australia’s Kevin Rudd, whose Labor Party scored a landslide victory in 2007, is holding up in the opinion polls, despite the difficulty of keeping promises and transforming the country’s environmental posture in a deep recession. But Mr Rudd has advantages that his European counterparts lack: the cushion provided by a decade-long boom, and by signs that China—which buys Australia’s commodities—is rapidly emerging from the downturn. He is promising a return to fiscal caution once his stimulus has helped the economy.
In Latin America, meanwhile, the centre-left is riding out the recession with comparative success. Take Brazil’s President Luiz Inácio Lula da Silva, whose working-class origins and pragmatic policies are still a winning mixture. He has managed to convince his compatriots that the recession was thrust upon the region from outside: it is, as he puts it, the fault of “blonde, blue-eyed” bankers from the north.
And in Latin America the centre-left has reaped some benefit from stimulus packages designed to protect jobs. In Chile—homeland of the Socialist International’s secretary-general, Luis Ayala—such measures have boosted the popularity of the ruling coalition, three of whose constituents are members of the SI. The centre-left is now tipped to win a forthcoming presidential election, mainly because voters feel the need to protect the poor. For similar reasons, Uruguay’s ruling left-of-centre coalition looks set to retain power in an electoral contest this autumn. And in Mexico’s recent legislative election, it was the Institutional Revolutionary Party, a lumbering titan of the centre-left, that gained at the expense of the ruling conservatives, not parties of a more radical stripe.
At the same time, Latin America’s far left seems a less attractive option for people hard hit by recession. More than in Western Europe, voters there have experience of far-leftist experiments—and their results. Administrations of a deep-red hue are now in power in a few countries, and their economies are in some ways doing worse than those of their neighbours. The red-hot “21st-century socialism” of Venezuela’s President Hugo Chávez has been obliged to cool down by sagging world energy prices. In Argentina’s mid-term election, in June, the populist government of President Cristina Fernández de Kirchner lost its parliamentary majority.
True, there is one country where a centre-leftist leader is struggling under the impact of the recession, and under threat from radicals—Peru. But even there, ultra-leftism is not in the ascendant: the main radical contender for the 2011 election, Ollanta Humala, has tried to portray himself as a moderate and stressed his differences with the fiery Mr Chávez.
Is green the new colour?
Both in the commodity-rich economies of the South, and in the tired old industrial societies of the North, a common dilemma—and perhaps, opportunity—for moderate leftists is posed by the environment.
Especially in Europe, centre-leftist politics and concern for the planet have almost blended into a single, warm and sometimes fuzzy discourse. Mr Papandreou, for one, expects a full merger. He wants to add environmentalism to the SI’s core ideals of democracy and social justice. At home, he has taken risks in defence of that idea, by recruiting to his party a young independent green, Kriton Arsenis, whose campaign against construction on Aegean islands had threatened vested interests, including pro-Socialist ones.
But elsewhere, the terms of a political marriage between social democracy and greenery look uncertain. Many eyes are on Germany, where the Social Democratic Party (SPD)—now sharing power with the centre-right—did appallingly in the Euro-elections, with a record low of 21%, even as the Green vote held steady at 12%.
What does this portend for Germany’s general election on September 27th? On the face of things, the only possibility of a left-of-centre government lies in a new “red-green” coalition, like the one that held power from 1998 to 2005, but with the greens dictating more of the terms.
A Green legislator, Kerstin Andreae, says the SPD is paying the price for internal strife and a lack of convincing leadership. The centre-left is still seen as the tree-huggers’ natural partner. Recent German polls have sent a different message, however: that some voters like the idea of a more improbable alliance of greens and centre-rightists, a so-called black-green alliance of the kind that now has power in Hamburg.
Could it happen nationally? Ms Andreae notes that there are big gaps between her party and Germany’s Christian Democrats (over nuclear power, say)—but she concedes that they have moved nearer the centre and “we have hopes for them.” The only thing her party has ruled out is a “Jamaica” (green-black-yellow) deal with Christian Democrats and the liberal Free Democrats, in which the Greens would represent a lone non-establishment voice.
If Europe’s premier green party made a deal with the centre-right, that might leave the centre-left feeling lonelier than ever. But recent events in Ireland (where centre-rightists and environmentalists have been sharing power) contain some sobering lessons for anybody contemplating such a bargain. In the European elections, both parts of the ruling coalition were soundly thrashed by recession-weary voters, especially the Greens.
Still, even in Ireland, centre-leftists would be wrong to see the environmentalists as tame fellow-travellers, easy to co-opt because they have nowhere else to go. Whichever partners they choose, green-minded people will have their own ideas.
Take Nessa Childers, an Irish Labour Euro-MP who was formerly a local Green politician. She, at least, is not about to convert to dogmatic leftism. “The old left-right divide has ceased to reflect the choices people have in their lives,” she says. Instead, she hopes her new colleagues will wrestle harder with the meaning of “sustainable policies—for the fabric of society as well as for the planet.” Another good topic for a summer symposium.
WHEN George Papandreou, the Greek opposition leader and president of the Socialist International—a global association of centre-left parties—convened the latest of his summer talkfests on the shores of the Aegean, the mood was upbeat. Veterans of the annual gathering said it was the cheeriest they could recall.
But the reasons for the optimism blowing in the pine-scented air were mainly local: after struggling for several years to rally discontent with Greece’s ruling conservatives, Mr Papandreou is now doing well in the opinion polls. He has a good chance, some time over the next year, of becoming prime minister, following in the trail of his liberal grandfather and firebrand father.
Ségolène Royal, the French vice-president of the Socialist International (SI), also came to the Aegean with a success story of sorts, but it too was on a small scale. In the region of Poitou-Charentes, which she runs, the problem of voter apathy is being solved, she insisted, with newfangled experiments in grassroots democracy: for example, “citizens’ juries” chosen by lot to monitor the work of local officials.
If the talk turned to town-hall matters, that was partly because, nationally, this is a bad moment for Ms Royal, whose party is in chaos. The picture is hardly more cheerful for much of Europe’s moderate left, whether in power or in opposition. With the exception of Greece, the European elections in June were a disaster for social democratic parties. From France to Austria, centre-leftists failed to harness dislike of conservative incumbents. There was a swing against ruling socialists from Bulgaria (where they were ousted from national power in July) to Britain (whose prime minister, Gordon Brown, looks irredeemably unpopular). In Spain supporters of the ruling socialists tried hard to convince people that they were as upset as anybody about unemployment of nearly 20%, but voters still nudged to the right.
Elsewhere in the world, the picture is more mixed. But in almost every democracy, politicians who style themselves progressive face a common set of problems, to do with shrinking treasuries, looming environmental challenges, general pessimism and the resurgence of nationalism.
There is a paradox here. In many ways, the centre-left should be making hay. Whatever problems he may face at home, Barack Obama has emboldened critics of the status quo—and made life harder for purist conservatives—across the world. Mr Obama has given heart to those who argue that democracy (as opposed to street protests or violence) can produce real change; and helped those on the left who still say that America, for all its recent flaws, can be a guarantor of democracy and freedom.
Meanwhile the banking crisis and the global downturn have been seized on by the Cassandras (many of them worthy centre-leftists) who said, even at the height of the boom, that global capitalism might become an uncontrollable monster.
But many voters seem unconvinced by the efforts of the centre-left to cash in with told-you-so talk. In some cases, that is because the right has stolen their clothes by launching economic rescue packages, and joining the denunciation of wild “Anglo-Saxon” capitalism. France’s conservative president, Nicolas Sarkozy, for one, has borrowed personnel as well as rhetoric and ideas from the left.
In several countries the centre-right has held together with a judicious mixture of talk about tough border controls and promises of economic regeneration. “They sound just a little bit harder on immigration and voters get the hint,” says Charles Grant of the Centre for European Reform, a think-tank. The centre-left, by contrast, has haemorrhaged votes, as malcontents drift to various extremes, or into apathy.
A Marxist moment
Indeed, if any group has been making told-you-so arguments with success, it is the radical foes of the system, including Marxists, who denounce their more cautious comrades for being complicit in the capitalist order. In Germany, for example, the far-left vote held up better than that of parties nearer the middle—though some thought it would do better still.
AFP In the pink: Papandreou and Royal
Admittedly, some of the travails of the European centre-left reflect problems that are peculiar to the old continent. Under parties of any stripe, Europe’s relative weight in the world economy would be doomed to decline—along with its ability to fund welfare programmes whose roots go back to post-1945 reconstruction and the ideological contests of the cold war.
Australia’s Kevin Rudd, whose Labor Party scored a landslide victory in 2007, is holding up in the opinion polls, despite the difficulty of keeping promises and transforming the country’s environmental posture in a deep recession. But Mr Rudd has advantages that his European counterparts lack: the cushion provided by a decade-long boom, and by signs that China—which buys Australia’s commodities—is rapidly emerging from the downturn. He is promising a return to fiscal caution once his stimulus has helped the economy.
In Latin America, meanwhile, the centre-left is riding out the recession with comparative success. Take Brazil’s President Luiz Inácio Lula da Silva, whose working-class origins and pragmatic policies are still a winning mixture. He has managed to convince his compatriots that the recession was thrust upon the region from outside: it is, as he puts it, the fault of “blonde, blue-eyed” bankers from the north.
And in Latin America the centre-left has reaped some benefit from stimulus packages designed to protect jobs. In Chile—homeland of the Socialist International’s secretary-general, Luis Ayala—such measures have boosted the popularity of the ruling coalition, three of whose constituents are members of the SI. The centre-left is now tipped to win a forthcoming presidential election, mainly because voters feel the need to protect the poor. For similar reasons, Uruguay’s ruling left-of-centre coalition looks set to retain power in an electoral contest this autumn. And in Mexico’s recent legislative election, it was the Institutional Revolutionary Party, a lumbering titan of the centre-left, that gained at the expense of the ruling conservatives, not parties of a more radical stripe.
At the same time, Latin America’s far left seems a less attractive option for people hard hit by recession. More than in Western Europe, voters there have experience of far-leftist experiments—and their results. Administrations of a deep-red hue are now in power in a few countries, and their economies are in some ways doing worse than those of their neighbours. The red-hot “21st-century socialism” of Venezuela’s President Hugo Chávez has been obliged to cool down by sagging world energy prices. In Argentina’s mid-term election, in June, the populist government of President Cristina Fernández de Kirchner lost its parliamentary majority.
True, there is one country where a centre-leftist leader is struggling under the impact of the recession, and under threat from radicals—Peru. But even there, ultra-leftism is not in the ascendant: the main radical contender for the 2011 election, Ollanta Humala, has tried to portray himself as a moderate and stressed his differences with the fiery Mr Chávez.
Is green the new colour?
Both in the commodity-rich economies of the South, and in the tired old industrial societies of the North, a common dilemma—and perhaps, opportunity—for moderate leftists is posed by the environment.
Especially in Europe, centre-leftist politics and concern for the planet have almost blended into a single, warm and sometimes fuzzy discourse. Mr Papandreou, for one, expects a full merger. He wants to add environmentalism to the SI’s core ideals of democracy and social justice. At home, he has taken risks in defence of that idea, by recruiting to his party a young independent green, Kriton Arsenis, whose campaign against construction on Aegean islands had threatened vested interests, including pro-Socialist ones.
But elsewhere, the terms of a political marriage between social democracy and greenery look uncertain. Many eyes are on Germany, where the Social Democratic Party (SPD)—now sharing power with the centre-right—did appallingly in the Euro-elections, with a record low of 21%, even as the Green vote held steady at 12%.
What does this portend for Germany’s general election on September 27th? On the face of things, the only possibility of a left-of-centre government lies in a new “red-green” coalition, like the one that held power from 1998 to 2005, but with the greens dictating more of the terms.
A Green legislator, Kerstin Andreae, says the SPD is paying the price for internal strife and a lack of convincing leadership. The centre-left is still seen as the tree-huggers’ natural partner. Recent German polls have sent a different message, however: that some voters like the idea of a more improbable alliance of greens and centre-rightists, a so-called black-green alliance of the kind that now has power in Hamburg.
Could it happen nationally? Ms Andreae notes that there are big gaps between her party and Germany’s Christian Democrats (over nuclear power, say)—but she concedes that they have moved nearer the centre and “we have hopes for them.” The only thing her party has ruled out is a “Jamaica” (green-black-yellow) deal with Christian Democrats and the liberal Free Democrats, in which the Greens would represent a lone non-establishment voice.
If Europe’s premier green party made a deal with the centre-right, that might leave the centre-left feeling lonelier than ever. But recent events in Ireland (where centre-rightists and environmentalists have been sharing power) contain some sobering lessons for anybody contemplating such a bargain. In the European elections, both parts of the ruling coalition were soundly thrashed by recession-weary voters, especially the Greens.
Still, even in Ireland, centre-leftists would be wrong to see the environmentalists as tame fellow-travellers, easy to co-opt because they have nowhere else to go. Whichever partners they choose, green-minded people will have their own ideas.
Take Nessa Childers, an Irish Labour Euro-MP who was formerly a local Green politician. She, at least, is not about to convert to dogmatic leftism. “The old left-right divide has ceased to reflect the choices people have in their lives,” she says. Instead, she hopes her new colleagues will wrestle harder with the meaning of “sustainable policies—for the fabric of society as well as for the planet.” Another good topic for a summer symposium.
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Αριστερες...ατασθαλιες
Οι αφοπλιστικες δηλωσεις του Περικλη Κοροβεση, Βουλευτη του ΣΥΡΙΖΑ περι υπαρξης χρηματοδοτησεων προς τον Συνασπισμο της περιοδου της οικουμενικης κυβερνησης το 89, αναψαν φωτιες στην Αριστερα η οποια καθε αλλο παρα να χασει το ηθικο πλεονεκτημα θελει.
Δεν γνωριζω αν οι αιτιασεις του κ. Κοροβεση ισχυουν αλλα οπως και να εχει φαινεται οτι η αριστερα δεν θα μπορεσει να μεινει εκτος της σκανδαλολογιας που ταλανιζει το πολιτικο μας συστημα εδω και αρκετο καιρο.
Ολα αυτα σε συνδυασμο με την καθετη πτωση του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκινησε πριν τις Ευρωεκλογες, δειχνουν οτι η Κουμουνδουρου θα παλεψει σκληρα για την εισοδο του κομματος στη Βουλη στις επομενες Εθνικες εκλογες.
Αλλη μια τρανη αποδειξη της πληρους αδυναμιας διαχειρισης της δημοσκοπικης ανοδου που σημειωσε το 2007 δειχνοντας οτι το τρενο για τη ριζοσπαστικη αριστερα εχει χαθει οριστικα...
Δεν γνωριζω αν οι αιτιασεις του κ. Κοροβεση ισχυουν αλλα οπως και να εχει φαινεται οτι η αριστερα δεν θα μπορεσει να μεινει εκτος της σκανδαλολογιας που ταλανιζει το πολιτικο μας συστημα εδω και αρκετο καιρο.
Ολα αυτα σε συνδυασμο με την καθετη πτωση του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκινησε πριν τις Ευρωεκλογες, δειχνουν οτι η Κουμουνδουρου θα παλεψει σκληρα για την εισοδο του κομματος στη Βουλη στις επομενες Εθνικες εκλογες.
Αλλη μια τρανη αποδειξη της πληρους αδυναμιας διαχειρισης της δημοσκοπικης ανοδου που σημειωσε το 2007 δειχνοντας οτι το τρενο για τη ριζοσπαστικη αριστερα εχει χαθει οριστικα...
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Απογοητευσε...
Δυστυχως ενω ολα πηγαιναν βαση σχεδιου, ο Μιχαλης μας απογοητευσε. Ολες οι προετοιμασιες πηγαν στραφι. Σαν λαος ειμασταν ετοιμοι να ριξουμε για αλλη μια φορα τα τειχη των Αθηνων οπως καναμε στο παρελθον με τους Ολυμπιονικες μας και με το Euro 2004 αλλα αυτη τη φορα η εθνικη βλαχοπανηγυρη αναβαλλεται.
Ολοι αυτοι που ειχαμε προετοιμαστει για να παμε στο αεροδρομιο για να υποδεχτουμε τον εθνικο μας ηρωα θα πρεπει να περιμενουμε την αποφαση του Ανωτατου Συνταγματικου Δικαστηριου της Γερμανιας σχετικα με την εκδοση του Μιχαλη μας. Οποτε το σωου της κυβερνησης με τις στημενες καμερες της ΕΡΤ, τους κουκουλοφορους ανδρες των ΕΚΑΜ και της Κρατικης Ασφαλειας μεταφερεται μεχρι νεωτερας.
Ειναι κριμα σε δυσκολες περιοδους οπως αυτη που διανυουμε, να στερουμε απο τον λαο την μοναδικη του ευχαριστηση: τον τηλεκανιβαλλισμο στα παραθυρα των 8 και τα εκτακτα δελτια με live συνδεσεις με το Ελ. Βενιζελος...
Υπομονη συνελληνες...
Ολοι αυτοι που ειχαμε προετοιμαστει για να παμε στο αεροδρομιο για να υποδεχτουμε τον εθνικο μας ηρωα θα πρεπει να περιμενουμε την αποφαση του Ανωτατου Συνταγματικου Δικαστηριου της Γερμανιας σχετικα με την εκδοση του Μιχαλη μας. Οποτε το σωου της κυβερνησης με τις στημενες καμερες της ΕΡΤ, τους κουκουλοφορους ανδρες των ΕΚΑΜ και της Κρατικης Ασφαλειας μεταφερεται μεχρι νεωτερας.
Ειναι κριμα σε δυσκολες περιοδους οπως αυτη που διανυουμε, να στερουμε απο τον λαο την μοναδικη του ευχαριστηση: τον τηλεκανιβαλλισμο στα παραθυρα των 8 και τα εκτακτα δελτια με live συνδεσεις με το Ελ. Βενιζελος...
Υπομονη συνελληνες...
Τραγικη η κρατικη τηλεοραση...
Πριν λιγο στην εκπομπη της ΝΕΤ, Πρωτη Γραμμη, ειχαν το θεμα της επιστροφης των Αθηναιων στη πρωτευουσα απο τις καλοκαιρινες τους διακοπες. Ετσι οι υπευθυνοι της εκπομπης για να μας μεταφερουν τη ροη των αυτοκινητων προς την Αθηνα, συνδεθηκαν με τον δημοσιογραφο της ΝΕΤ στα...Καμμενα Βουρλα! Σε πρωτο πλανο φυσικα οι σηραγγες του Μαλιακου, επαιξαν καθ ολη τη διαρκεια της συνδεσης.
Μαυρογυαλουρικες πρακτικες μου θυμιζουν αυτα...Μου αμαυρωσε τη καλη εντυπωση που μου δημιουργησε η εκπομπη με τη ροη της και τη φρεσκαδα του διδυμου των παρουσιαστων της.
Μαυρογυαλουρικες πρακτικες μου θυμιζουν αυτα...Μου αμαυρωσε τη καλη εντυπωση που μου δημιουργησε η εκπομπη με τη ροη της και τη φρεσκαδα του διδυμου των παρουσιαστων της.
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Η γαλαζια γενια...
Οχι οτι εχει ιδιαιτερη σημασια που δημοσιευω τα παρακατω στοιχεια για τον κομματικο και παρανομο διορισμο ενος στελεχους της γαλαζιας νεας γενιας μιας και εχουν γινει πολυ χειροτερα εγκληματα απο τοτε αλλα με παιρνει το παραπονο καθε φορα που στελνω βιογραφικο για να βρω μια αξιοπρεπη δουλεια χωρις δυστυχως να κατεχω την κομματικη ταυτοτητα η τα καταλληλα "κονε"...
Η ιστορια εχει ως εξης:
Με βαση την Υπουργικη Αποφαση υπ'αριθμόν ΔΔΟ/Φ.126.20/01/2923/21.03.2008 του τοτε Υπουργου Εμπορικης Ναυτιλιας, Αιγαιου και Νησιωτικης Πολιτικης, κ. Βουλγαρακη, η οποια δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Υ.Ο.Δ.Δ. 181/2008 διοριζεται στο πολιτικο του γραφειο ο Καρασαρινης Ανδρεας του Ανδρεα, ως μετακλητος υπαλληλος Β βαθμου.
Ο διορισμος αυτος εγινε με βαση τις διαταξεις του Π.Δ. 63/2005, το οποιο αναφερει ρητα στο Αρθρο 56, παρ. 9, οτι:
Αρθρο 6 παρ. 2 88/1985 ΠΥΣ
9. Σε κάθε περίπτωση πλήρωσης με διορισμό θέσης μετακλητού
υπαλλήλου ή ειδικού συμβούλου ή συνεργάτη σε πολιτικά
γραφεία μελών της Κυβέρνησης ή υφυπουργών απαιτούνται τα
γενικά προσόντα διορισμού που προβλέπονται κάθε φορά για
τους δημοσίους πολιτικούς διοικητικούς υπαλλήλους, εκτός από
το ανώτερο όριο ηλικίας για διορισμό. Διορισμός δεν μπορεί
επίσης να γίνει σε οποιαδήποτε από τις πιο πάνω θέσεις, αν στο
πρόσωπο του υποψήφιου για διορισμό συντρέχει κώλυμα από
εκείνα που προβλέπει ο νόμος ως κώλυμα για το διορισμό
δημοσίου πολιτικού διοικητικού υπαλλήλου.
Ο συγκεκριμενος λοιπον κυριος, πρωην Προεδρος της ΔΑΠ Μυτιλήνης και υπευθυνος της ΟΝΝΕΔ για το Αιγαίο, δεν πληρουσε τα γενικα προσοντα διορισμου που προβλεπονται καθε φορα για τους δημοσιους πολιτικους διοικητικους υπαλληλους, καθως δεν ειχε εκπληρωσει τις στρατιωτικες του υποχρεωσεις. Μαλιστα ο Ανδρεας Καρασαρινης του Ανδρεα παρουσιαστηκε στο 221 Μ/Κ ΤΠ (Μυτιληνη) με την 2008 Δ ΕΣΣΟ (305 σειρα καταταξης) τον Νοεμβριο του 2008!
Δεν εχω κατι προσωπικο με το παιδι γιατι ισως και αυτος αποτελει θυμα του συστηματος αλλα τετοιες ιστοριες καθε αλλα παρα κουραγιο δινουν στους υπολοιπους νεους να παλεψουν για κατι καλυτερο σε μια χωρα οπου η αξιοκρατια και η κοινωνικη δικαιοσυνη ειναι εννοιες ξεχασμενες εδω και πολλα χρονια...
Ζητείται ελπίς...
Η ιστορια εχει ως εξης:
Με βαση την Υπουργικη Αποφαση υπ'αριθμόν ΔΔΟ/Φ.126.20/01/2923/21.03.2008 του τοτε Υπουργου Εμπορικης Ναυτιλιας, Αιγαιου και Νησιωτικης Πολιτικης, κ. Βουλγαρακη, η οποια δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Υ.Ο.Δ.Δ. 181/2008 διοριζεται στο πολιτικο του γραφειο ο Καρασαρινης Ανδρεας του Ανδρεα, ως μετακλητος υπαλληλος Β βαθμου.
Ο διορισμος αυτος εγινε με βαση τις διαταξεις του Π.Δ. 63/2005, το οποιο αναφερει ρητα στο Αρθρο 56, παρ. 9, οτι:
Αρθρο 6 παρ. 2 88/1985 ΠΥΣ
9. Σε κάθε περίπτωση πλήρωσης με διορισμό θέσης μετακλητού
υπαλλήλου ή ειδικού συμβούλου ή συνεργάτη σε πολιτικά
γραφεία μελών της Κυβέρνησης ή υφυπουργών απαιτούνται τα
γενικά προσόντα διορισμού που προβλέπονται κάθε φορά για
τους δημοσίους πολιτικούς διοικητικούς υπαλλήλους, εκτός από
το ανώτερο όριο ηλικίας για διορισμό. Διορισμός δεν μπορεί
επίσης να γίνει σε οποιαδήποτε από τις πιο πάνω θέσεις, αν στο
πρόσωπο του υποψήφιου για διορισμό συντρέχει κώλυμα από
εκείνα που προβλέπει ο νόμος ως κώλυμα για το διορισμό
δημοσίου πολιτικού διοικητικού υπαλλήλου.
Ο συγκεκριμενος λοιπον κυριος, πρωην Προεδρος της ΔΑΠ Μυτιλήνης και υπευθυνος της ΟΝΝΕΔ για το Αιγαίο, δεν πληρουσε τα γενικα προσοντα διορισμου που προβλεπονται καθε φορα για τους δημοσιους πολιτικους διοικητικους υπαλληλους, καθως δεν ειχε εκπληρωσει τις στρατιωτικες του υποχρεωσεις. Μαλιστα ο Ανδρεας Καρασαρινης του Ανδρεα παρουσιαστηκε στο 221 Μ/Κ ΤΠ (Μυτιληνη) με την 2008 Δ ΕΣΣΟ (305 σειρα καταταξης) τον Νοεμβριο του 2008!
Δεν εχω κατι προσωπικο με το παιδι γιατι ισως και αυτος αποτελει θυμα του συστηματος αλλα τετοιες ιστοριες καθε αλλα παρα κουραγιο δινουν στους υπολοιπους νεους να παλεψουν για κατι καλυτερο σε μια χωρα οπου η αξιοκρατια και η κοινωνικη δικαιοσυνη ειναι εννοιες ξεχασμενες εδω και πολλα χρονια...
Ζητείται ελπίς...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
